جواهر در طول تاریخ هنر همواره به منزله‌ی یک فرم هنری لحاظ می‌شده است. امروزه در موزه‌های مهم شاهد ارایٔه‌ی جواهرات در کنار سایر آثار هنری هستیم. به عنوان نمونه در موزه‌ی تاریخ هنر وین، جواهرات در کنار آثار نقاشی و مجسمه ارایٔه شده‌اند. با این حال نام جواهرسازان برجسته در کنار نام نقاشان و مجسمه سازان برجسته باقی نمانده است. این مسیٔله دلایل متعدد فرهنگی ، اجتماعی و حتی سیاسی داشته است و به وضعیت خاص جواهر نیز بازمی‌گردد. با این حال از آغاز قرن بیستم ، جواهراتی پدید آمدند که سازندگان آن‌ها جواهرسازان حرفه‌ای نبودند بلکه آن‌ها توسط هنرمندان برجسته‌ی نقاش و مجسمه ساز ساخته شدند. هنرمندانی نظیر پیکاسو ، دالی ، من ری و دیگران به جواهر همچون یک اثر هنری پوشیدنی می‌نگریستند و آن را همانند نقاشی و مجسمه، فرمی از بیان هنری تلقی می‌کردند. این آثار جواهرات هنری نامیده می‌شوند که توسط یک هنرمند پدید آمده‌اند. این هنرمندان به معنای حرفه‌ای جواهر ساز نبوده‌اند و آثار زیادی در زمینه جواهر پدید نیاوردند و حتی با تکنیک‌های جواهرسازی آشنایی دقیقی نداشتند . منتهی به جواهر به عنوان یک رسانه یا مدیوم بیان هنری می‌نگریستند. آثار آن‌ها در تیراژ محدود یا تک نسخه بودند. این آثار همچنین فرایند تولید و اهداف متفاوتی را دنبال می‌کردند. آن‌ها به دنبال ارایٔه‌ی پیام ، چالش با کسی که جواهر را می‌پوشد و به نوعی استیتمنت هنرمند بودند. این آثار نقطه‌ی مقابل تولید انبوه جواهر بودند و بر ویژگی منحصر به فرد بودن آن تاکید داشتند. به این معنا با خلق آثار مفهومی و پیام این آثار به مقابله با دیزاین تجاری پرداختند. آن‌ها جواهر را همچون یک اثر هنری می‌دیدند.
بنفشه همتی
پ ن : در دهه ۱۹۶۰ ، هنرمند سورئالیست آمریکایی من ری با شرکت ایتالیایی Gem Montebello برای تولید جواهرات همکاری کرد،جواهراتی که طراحی کرده در عکاسی سلبریتی ها مانند کاترین دینوو استفاده میکند